Hoe Gaat Het?

Na gisterenavond de 4^e digitale politieke bijeenkomst van deze week te hebben afgesloten, besefte ik me dat we inmiddels bijna een jaar in deze ellende zitten. En ik weet niet hoe het met u is, maar ik ben er wel klaar mee eigenlijk, want het zogenaamde nieuwe normaal is wat mij betreft verre van normaal.

Natuurlijk alles went zegt men en zo’n lockdown heeft ook voordelen, maar dat weegt niet op tegen de nadelen en onhebbelijkheden. Door het door mij gehate digitale vergaderen heb ik persoonlijk wat meer tijd over op zo’n avond, want het pak hoeft niet volledig aan, de reistijd (al is het maar een kort stukje) is er niet en zo hou ik al snel een half uurtje extra over aan de keukentafel. Dat betekend dat ik net wat meer aandacht kan geven aan mijn kinderen en eens vragen hoe het echt met ze gaat, op school of gewoon als mens. Ik heb gemerkt dat dit soort korte gesprekjes ons als gezin dichter bij elkaar heeft gebracht en dat is mooi. Maar, ik besef me ook dat dit heel anders kan zijn achter een andere voordeur.

Ik mis inmiddels zo veel, dat dat gemis normaal begint te worden en trust me, het is verre van normaal. En merk bij mezelf dat er steeds meer twijfels komen, want hoe staan de regels ten opzichte van elkaar? Hoe verklaar je dat men met 500 man op een ijsbaan mag (het is ze van harte gegund), maar dat een onderlinge wedstrijd tussen TOV en SV Baarn niet mag? Ja zelfs complotten gaan rond in mijn hoofd. Want, zou de regering zo straks vlak voor de verkiezingen de teugels laten vieren en dit brengen als een succesje, of hoe serieus moeten we de zoveelste … (vul willekeurig land in op de puntjes) variant nemen? Als de besmetting cijfers iets naar beneden gaan, dan volgt er altijd binnen no time een bericht dat er wel weer iets anders is om het eventuele positivisme de kop in te slaan.

U merkt het, ik ben er waarschijnlijk net zoals u wel klaar mee en ik probeer daarom soms op een andere manier wat positiviteit te brengen, meestal gebruik ik mijn andere hobby de Baarnsche Ansichten daarvoor, want niks werkt zo rustgevend als terugdenken aan vervlogen tijden. Zo heb ik het project Ruïnebruggetjes en ook nog een ander project wat binnenkort afgerond wordt. Maar, allemaal leuk en aardig, maar ik mis u! Ik mis het contact in de raadszaal, het praatje met u als toehoorder op de publieke tribune. Ik mis het om collega raadsleden in de ogen te kijken, een biertje met hen te drinken na afloop van de vergadering. Ik mis het onverwachte gesprek in het dorp en dan zonder emotie verbergend mondkapje.

Nogmaals ik mis u, ik mis jou (want inmiddels hebben we ook een jongerenafdeling), daarom een oprecht HOE GAAT HET? Want trekt u het een beetje? Waar loopt u tegenaan? En kunnen wij iets voor u doen? Laat het weten!

Volgende week word ik 51, mijn 50^ste verjaardag was zo’n beetje het laatste echte feestje wat we gevierd hebben, het wordt tijd voor een nieuw feestje wat mij betreft en dat wil ik graag met u allen vieren, maar tot die tijd, wees lief voor elkaar en kijk naar elkaar om, blijf gezond en vraag af en toe aan die ander “hoe gaat het?”

Tino Schouten