Niet alleen...

Niet alleen…

Het was weer een enerverende maand en dat is misschien wel een understatement. Waar ik nog vol goede moed begon aan de eerste maand van het nieuwe politieke jaar, moest ik noodgedwongen ook even verstek laten gaan omdat mijn lijf even zei, tot hier en niet verder. Wondroos was mijn deel en dat moet je serieus nemen, dus zelfs een weekje geen werk, eigenlijk geen politiek althans zeker geen fysieke aanwezigheid, maar bewust een soort van rust en de antibiotica kuur een kans geven. Voor als het u interesseert, het gaat een stuk beter nu.

Juist deze maand stond een voor VoorBaarn belangrijk dossier op de agenda, die belangrijkheid zit hem niet alleen dat ook wij (zoals altijd beweerd) De Speeldoos een warm hart toedragen, maar ook omdat altijd helder is geweest dat VoorBaarn niet zomaar een blanco cheque geeft, dat is overigens wat anders dan serieus geld uitgeven aan een Cultuurhuis op een centrale plek in het centrum, waar (horeca) ondernemers een graantje kunnen meepikken, waardoor de bibliotheek in de kern blijft, waar meer ruimte is voor maatschappelijk en waardoor bovendien er ruim 50 woningen gebouwd kunnen worden in een woonwijk. Daar staan wij niet alleen in, zo is gebleken tijdens de laatste gemeenteraadsverkiezingen en vechten voor het kunnen uitvoeren van een verkiezingsbelofte is tegenwoordig voor een smaldeel van de samenleving ook niet meer goed genoeg, al laten de voorstanders zich soms iets te weinig tijdens de discussie openlijk horen, dat geldt overigens voor meer dossiers.

Niet vanwege de eerder geschetste gezondheid, maar strategisch heb ik me deze maand op een gegeven moment teruggetrokken als woordvoerder / portefeuille houder Speeldoos. Ik merkte dat mijn persoon een bepaalde aversie opriep in dit dossier, zowel bij bestuur en directie Speeldoos, maar ook bij de coalitie partners. Tja ik heb een stevige mening en die zal ik altijd ventileren, maar omwille van het resultaat was het beter naar mijn idee om een flinke stap terug te doen. Het stokje overgeven aan Mylou en Maike, met daarbij op de achtergrond begeleiding van Edwin. Natuurlijk werd ik op de hoogte gehouden, gaf mogelijke opties aan als er een impasse leek te ontstaan, maar liet het verder bewust los. VoorBaarn is meer dan Tino Schouten alleen, dat is wel gebleken. Want, het uiterste is geprobeerd om iets van resultaat te boeken, keihard gewerkt door iedereen, maar Mylou, Maike en Edwin in het bijzonder. Dan is de uiteindelijke uitkomst erg mager, maar dat ligt niet aan hen. De fractie van VoorBaarn is hierdoor sterker geworden, dus dat is winst.

Je alleen voelen, terwijl je een geheel zou moeten zijn, dat is eigenlijk het gevoel wat blijft hangen, want als je partners niet begrijpen wat belangrijk is, geen ruimte willen geven, dan kan je je erg alleen voelen, roepende in een woestijn en op momenten eenzaam. Dan trek je terug naar de omgeving waar je je prettig voelt, waar je kan renderen, maar ga je vooral kijken hoe je het alleen gevoel weer weg kunt nemen.

Maar, de lokale politiek bestaat uit meer dan alleen de Speeldoos of andere grote dossiers. Het gaat ook om mensen die echt alleen staan, of eenzaam zijn. Die het alleen even niet redden, met een vraagstuk wat hen direct aangaat. Daarin staan zij wat mij betreft niet alleen en zal ik helpen daar waar ik kan, politiek, zakelijk of persoonlijk. Dat doe ik misschien wel dagelijks, kijken waar je het verschil kunt maken zonder dat daar de direct de theatrale spotlights op staan.

Tino Schouten