Druk...
Druk…
Meestal vlak na de laatste raadsvergadering (besluit) begin ik na te denken over het onderwerp van mijn column. Soms hoef ik daar niet heel lang over te denken, gezien wat er die maand gebeurd is in de raad, maar de andere keer denk ik er wat meer over na. Al jaren schrijf ik na afloop van de besluitraad een column, deze is ooit bedoeld om een inkijkje te geven, hoe ik persoonlijk het raadswerk ervaar. Open en transparant en vaak redelijk persoonlijk/privé. Dat was en is nog steeds de opzet en gezien het aantal reacties en lezers, wordt dat gewaardeerd.
Maar toch merk ik dat ik steeds meer ga nadenken, over de vorm, het onderwerp, de boodschap die je mee wil geven en vooral ook beeldvorming. Dat is eigenlijk heel raar, want de column zou gezien bovenstaande vooral moeten gaan over gevoel en als je te veel nadenkt, wordt het beredenering en kan je dat dan nog open en transparant noemen? Spontaan in ieder geval niet.
Zo ook deze maand, want eigenlijk had ik vrij snel een ingeving waar mijn column deze maand over zou moeten gaan, maar toen kwam de twijfel. Want, kan ik dat wel schrijven, of denkt men dan niet te negatief? En meer van dat soort afwegingen en dat heeft alles te maken met beeldvorming, hoe kijkt de lezer hiernaar? Nou ben ik van het principe “je mag en kan alles zeggen, maar het hoeft niet”, en toch hou ik er inmiddels meer rekening mee dan in voorgaande jaren.
Dat gezegd hebbende, uiteraard in het tweede deel van deze column het in eerste instantie bedachte onderwerp.
Druk, een simpel woordje en op verschillende manieren uitlegbaar. Want je kan het druk hebben, je kan druk doen, je kan druk voelen. Allemaal waar en allen met een eigen dynamiek en als ik het nou beperk tot deze 3, dan kan ik ze allemaal op mezelf projecteren.
Want druk is het! Inmiddels 5 maanden voor de verkiezingen van maart 2022 en dus wordt het drukker, mijn agenda stroomt vol en wordt vooral niet leger. Meestal zijn het mooie en interessante afspraken en maak ik er ook graag tijd voor vrij, maar inmiddels is mijn vrije dinsdag allang geen vrije dag meer en is het weekend niet meer dan extra tijd om te werken, of stukken te lezen. Dan beperk ik me in dit geval vooral nog tot de politiek. Want, er moet ook gewerkt worden en als bedrijfsleider van 3 winkels bij een bedrijf wat in transitie is, kan ik niet spreken van een rustig kabbelend baantje. Tel daar bij op het meekijken en uitvoeren bij partij technische zaken als communicatie (social media, maar ook website) waaronder ook het reageren op berichten (want niet alleen maar zenden), emails, brieven en anderzijds, maar ook richting verkiezingen, campagne, verkiezingsprogramma, kandidaten, etc. etc. Dan kan je met recht zeggen “het is druk”. Natuurlijk doe ik het niet alleen en zijn er veel fantastische mensen hiermee bezig, maar en dat ligt zeker ook aan mezelf, ik wil alles weten en me overal tegen aan bemoeien. Niet zo zeer voor mezelf, maar vooral voor de partij en in essentie dus voor Baarn. Zeker in deze fase zo voor de verkiezingen wil je niks aan het toeval overlaten.
Zo heb je dus feitelijke druk, met andere woorden, er is iets te doen, maar aan de andere kant ook de voelbare druk. Want, de komende 5 maanden wordt het ook wat dat betreft niet rustiger. Richting verkiezingen gaat ook die druk toenemen, druk die vooral in mijn hoofd zit, want moeten presteren, geen fouten maken, iedereen tevreden houden, zowel binnen als buiten de partij. Druk over de verkiezingsuitslag, want iedereen roept wel VoorBaarn wordt de grootste, maar dat moeten we eerst maar eens waar maken en als lijsttrekker ervaar ik die druk enorm. De grootste, en dan? Stel dat de voorspellingen uitkomen, wie zetten we dan op welke positie en ga ik daar wel over, maar ik moet er wel mee werken, 100% vertrouwen moet er ook zijn en je moet zeker niet achterom moeten kijken of er niet iemand is de een mes in je rug wil steken vanaf welke kant dan ook. Uitgaan van eigen kracht! Maar, mijn kracht is altijd geweest “zeggen wat je denkt en doen wat je zegt” maar kan dat nog wel, juist nu? Moet ik gaan nadenken over mijn likes op facebook of twitter, moet ik nadenken over mijn retweets, want privé bestaat niet en dus alles wat ik doe of zeg, gaat onder dat vergrootglas. Aan de andere kant, juist het mezelf zijn heeft blijkbaar in het verleden een gevoelige snaar geraakt en mensen aangetrokken tot onze partij VoorBaarn.
Druk, ja het is druk en ja ik ervaar druk en ik denk dat ik daar niet uniek in ben, ook niet in de lokale politiek. Met druk moet je kunnen omgaan en meestal kan ik dat heel goed, maar soms vliegt het me aan en dan helpt het schrijven van een column daarbij. Het is dus niet bedoelt als klaagzang, of kijk mij eens goed bezig zijn, maar in alle openheid en transparantie het delen van mijn gevoelens en daar was deze maandelijkse column ooit voor bedoeld.
Ik heb er zin in!
Laat dat ook duidelijk zijn, want met een fantastisch stel mensen krijgen wij zo meteen een rete goeie campagne, hebben we een breed gedragen verkiezingsprogramma, een mooie en diverse kandidaten lijst en zelfs wethouders kandidaten en werken we nu elke dag keihard om het nog beter te krijgen en daar kunt u bij helpen, door lid te worden of de handen uit de spreekwoordelijke mouwen te steken.
Tot volgende maand!
Tino Schouten